Welke meetinstrumenten gebruikt men bij polsklachten?

Aandoeningen aan de pols kunnen een grote impact hebben op het uitvoeren van dagelijkse activiteiten. Goed onderzoek van het polsgewricht leidt ertoe dat de fysiotherapeutische behandeling optimaal kan verlopen door de juiste problemen vast te stellen en adequate doelen op te stellen met de patiënt. Het gebruik van gestandaardiseerde meetinstrumenten zorgen voor meer nauwkeurigheid en consistentie in het proces. Voor de keuze voor een goed meetinstrument is het belangrijk om het domein van de meting, het design en de psychometrische eigenschappen in ogenschouw te nemen.
Met het domein worden de componenten bedoeld die in de ICF worden genoemd. Onder deze domeinen vallen lichaamsfuncties, activiteiten als ADL situaties en participatie. Meetinstrumenten kunnen enkele of meerdere domeinen omvatten. Het design houdt in dat uitkomsten op verschillende manieren kunnen worden gemeten. Dit onderzoek richt zich op drie categorieën:

• fysieke metingen,
• uitvoerende metingen,
• zelfrapportage.

De psychometrische eigenschappen zijn betrouwbaarheid, validiteit en responsiviteit. Waardes van het minimal clinically important difference zijn daarnaast van belang om de klinische relevantie te meten.
Vaak worden de meetinstrumenten gekozen op basis van ervaringen van de onderzoekers of behandelaars. Door te bepalen welke meetinstrumenten gebruikt worden in de literatuur om bepaalde diagnoses vast te kunnen stellen, kunnen fysiotherapeuten een geïnformeerde beslissing nemen over welk meetinstrument ze in de praktijk het best kunnen gebruiken. In deze studie kijken de auteurs welke meetinstrumenten het best gebruikt kunnen worden bij mensen met polsklachten.

Methode

In de literatuur werden relevante artikelen gezocht voor het vaststellen van beperkingen en functionele beperkingen bij polsaandoeningen. De aandoeningen werden ingedeeld in vijf hoofdgroepen: fracturen, klachten aan ligamenten, zenuwen, artritis of autoplastiek en stress blessures of pijn. Alleen RCT’s van de afgelopen tien jaar werden meegenomen in de zoektocht. Na het vaststellen van de relevante RCT’s telden de onderzoekers hoe vaak ieder uitkomstmaat werd gebruikt en door welk meetinstrument en hieruit werden de drie meest gebruiken maten vastgesteld op ieder domein (fysiek, uitvoerend en zelfgerapporteerd).

Resultaten

Er werden in totaal 93 onderzoeken geïncludeerd. De meest gebruikte maten op het fysieke domein waren: knijpkracht door middel van een Jamar Dynamometer, ROM (in onderzoek vooral gedaan door fluor bij kadavers) en pijn op de VAS-schaal. Bij performance was de Jebsen-Taylor Hand Function Test (JTT) het meest gebruikt, om vast te stellen hoe de fijne motoriek was bij schrijven, dingen optillen en het omgaan met voorwerpen. Ook de Nine-hole peg board test en de Sollerman hand function test werden regelmatig gebruikt. Op het zelfgerapporteerde domein werd het meest gebruik gemaakt van Australian/Canadian Osteoarthritisch Hand Index, de Carpal Tunnel Questionnaire en de DASH (Disability of Arm, Shoulder and Hand). Bij fracturen werden de DASH en de Patiënt-Rated Wrist Evaluation het meest gebruikt. Voor perifeer zenuwletsel, vooral de CTS, bij artritis werden de Michigan Hand Questionnaire en de DASH gebruikt.
De meest gebruikte vragenlijsten over alle studies waren de DASH en de VAS. Alle meetinstrumenten die in de RCT’s werden gebruikt, waren van zeer hoge betrouwbaarheid en validiteit.

Opmerkingen samenvatter

De bovengenoemde uitkomstmaten en meetinstrumenten zijn het meest gebruikt in de literatuur en kunnen fysiotherapeuten handvaten bieden om te gebruiken in de praktijk. Zelfgerapporteerde vragenlijsten komen veelvuldig voor. Door dezelfde meetinstrumenten te gebruiken als in RCT’s worden gebruikt, verzamelen de fysiotherapeuten informatie die vergeleken kunnen worden met die uit RCT’s en op die manier tot een meer betrouwbare uitkomst komen.