Posteriore stretching bij het subacromiaal impingement syndroom

Het subacromiaal impingement syndroom (SIS) is de meest voorkomen oorzaak van schouderpijn en -disfunctioneren. Er zijn diverse behandelingen voorgesteld waaronder krachttraining en stretching. Posteriore schouder stijfheid (PSS) kan er toe leiden dat er een anteriosuperiore translatie van het caput humeri ontstaat in de fossa glenoidalis. Dit kan een subacromiaal impingement syndroom veroorzaken omdat de subacromiale ruimte daardoor vermindert. Uit eerder onderzoek is gebleken dat posteriore schouder stijfheid geassocieerd is met een afgenomen endorotatiemobiliteit van het glenohumerale gewricht. Vaak is er bij patiënten met een subacromiaal impingement syndroom een afgenomen endorotatiemobiliteit, wat verbeterd kan worden met posteriore stretchoefeningen voor de schouder (PS). Het doel van het onderzoek dat we hier bespreken is om te bekijken wat het effect is van twee verschillende posteriore stretchoefeningen op schoudermobiliteit, pijn en disfunctioneren bij patiënten met een subacromiaal impingement syndroom.

Methode

Er zijn 67 patiënten geïncludeerd (gem. 52.94 ± 11.05 jaar) met een subacromiaal impingement syndroom en GIRD (endorotatiemobiliteit van < 15 graden aan de impingement zijde, in vergelijking met de andere zijde). De patiënten zijn willekeurig verdeeld in drie groepen;

• de modified cross-body stretch groep (MCS),
• de modified sleeper stretch groep (MSS),
• een controle groep.

De modified posterior stretch wordt in tegenstelling tot de foto in dit artikel niet in stand maar in lig uitgevoerd. De MCS groep onderging een behandelprogramma met MCS oefeningen, de MSS groep onderging een behandelprogramma met MSS en de controlegroep onderging behandeling gericht op range of motion (ROM) en kracht, zonder posteriore stretchoefeningen.

Deelnemers dienden ouder dan 18 jaar te zijn, gediagnosticeerd te zijn met subacromiaal impingement syndroom en GIRD, zonder voorgeschiedenis met andere schouderklachten, pijn van minder dan 7 van 10 (VAS) en drie of meer van de vijf positieve impingementesten te hebben. Nulmeting is gedaan met de VAS voor pijn, de Turkse versie van de Constant Murley Score (CMS) voor het functioneren van de schouder, de mate van beperkingen door de schouder werd gemeten met de Turkse versie van de QuickDASH en de schoudermobiliteit is gestandaardiseerd gemeten met een inclinometer.

Behandelprogramma

Het behandelprogramma bestond uit elektrostimulatie op verschillende niveaus gedurende 20 minuten, vijf dagen per week. Daarnaast werden er houdings- en slingeroefeningen uitgevoerd met 10 herhalingen per oefeningen, gecombineerd met vijf herhalingen voor het stretchen van het bovenste deel van de trapezius. De krachtoefeningen waren gericht op de scapulaire stabilisatoren, rotator cuff en m. deltoideus en er werd getraind met een weerstandsband (3 sets van 10 herhalingen met 1 minuut rust). MCS werd uitgevoerd in zijligging op de aangedane zijde, met de arm in horizontale adductie. De MSS werd ook in zijligging uitgevoerd, liggend op de aangedane zijde met het lichaam in 20-30 gaden en de humerus werd dan richting endorotatie bewogen met behulp van de andere arm. Er werd een set van vijf herhalingen van 30 seconden uitgevoerd. De oefeningen werden eenmaal per dag, gedurende 4 weken uitgevoerd (vijf dagen onder supervisie van een fysiotherapeut, twee dagen zelfstandig thuis).

Resultaten

De groepen hadden bij aanvang overeenkomstige karakteristieken, alleen de pijn in rust verschilde. Alle groepen hadden aan het eind van de therapie een vermindering in pijn. Ook de endorotatie, exorotatie en totale ROM waren in alle groepen significant toegenomen. De posteriore schouder stijfheid was in alle groepen verminderd en de functionaliteit, gemeten met de CMS en QuickDASH, was verbeterd in alle groepen.

Discussie en conclusie

De pijn was in alle groepen afgenomen, echter in de posterior stretch groepen was de pijn het meest afgenomen. Alleen in de MSS groep was er een significante vermindering van pijn in rust en voor pijn bij activiteiten was er significante afname in de beide posterior stretch groepen. Dit is overeenkomstig met eerdere bevindingen. De endorotatie ROM nam meer toe in de beide stretch groepen, in vergelijking met de controlegroep. Een toegenomen endorotatie ROM leidt er hoogst waarschijnlijk toe dat het biomechanisch bewegen van de schouder beter wordt, waardoor de problemen gerelateerd aan de schouder zullen afnemen. Het is wel van belang om bij de posterior stretch oefeningen het schouderblad goed te stabiliseren en de stretch nauwkeurig en zuiver uit te voeren. De uitkomsten van de QuickDASH lieten zien dat er een klinisch significante verandering was in de beide stretch groepen. In de CMS score was er alleen verandering in de MSS groep.

Beperkingen van dit onderzoek waren dat de onderzoeksgroep relatief klein was, waardoor de zeggingskracht niet altijd voldoende was. Ook waren de therapeuten niet geblindeerd.

Concluderend wordt gesteld dat het toevoegen van posteriore stretch oefeningen voor de schouder van waarde zijn in de revalidatie bij SIS met GIRD; het leidt tot verbetering in ROM, kracht, pijn, functioneren en afname van beperkingen.

Bron: Tahran, Ö., & Yeşilyaprak, S. S. (2020). Effects of Modified Posterior Shoulder Stretching Exercises on Shoulder Mobility, Pain, and Dysfunction in Patients With Subacromial Impingement Syndrome. Sports Health: A Multidisciplinary Approach, 12(2), 139–148. https://doi.org/10.1177/1941738119900532

Foto bij artikel door Starstuff / Shutterstock.