MRi geeft meer zinvolle informatie bij schouderklachten dan röntgenonderzoek of echoscopie

Als patiënten met het schouder impingement syndroom niet reageren op conservatieve behandeling kan nader röntgenologisch onderzoek nodig zijn. Röntgenopnamen laten echter alleen de ossale structuren zien. Dat is te beperkt omdat voor de indicatiestelling van het type operatie het detecteren en kwantificeren van de wekedelen laesie nodig is. Echoscopie en MRI geven hier meer zicht op. Maar dit onderzoek is nog nooit gecorreleerd aan röntgenologische data en functionele status (klachten) van de patiënt. Dit is de eerste studie die deze link wil leggen.

Methode

58 patiënten op de wachtlijst voor fysiotherapie verdacht met schouder impingement deden mee (gemiddelde duur van de klacht 11,8 maanden, leeftijd 55,5 jaar). Na anamnese en uitgebreid functieonderzoek van de schouder (waarbij ook diverse specifieke tests zijn afgenomen) is ook een beperkingenlijst afgenomen (DASH). Exclusie waren radiculopathieën, traumata etc. Alle patiënten zijn röntgenologisch, echoscopisch en met MRI onderzocht. De uitkomsten van de MRI zijn in dit onderzoek als de goudenstandaard beschouwd.

Resultaten

Röntgenologische evaluatie liet geen abnormaliteiten zien (zoals een gehoekt acromion ) . MRi was in vele opzichten superior ten opzichte van echoscopie, behalve voor de detectie van bicepslaesies. Echoscopie bracht geen supraspinatus tendinitis, labrumlaesies of posterolaterale erosies aan het licht, MRI wel. [71% had een complete supraspinatus ruptuur en 44% een labrumlaesie van het labrum glenoidale op MRI]. Veel van de met MRI gevonden schouderafwijkingen correleerden met gerapporteerde pijn en beperkingen in activiteiten en met functieonderzoek van de schouder.

De echoscopie vindt aanzienlijk minder correlaties. Na regressie analyse bleken vooral de labrumlaesies en zwelling van de subacromiale bursa te correleren met beperkingen in activiteiten op de DASH. Hoewel de sensitiviteit van echoscopie en specifieke schouder testen (Speed’s test, Neer en Hawkins-Kennedy test) doorgaans redelijk tot goed was, was de specificiteit matig.

Samenvattend

MRI brengt meer schouderabnormaliteiten aan het licht dan röntgenologisch onderzoek of echoscopie. De afwijkingen op de MRI correleren significant met bevindingen in functieonderzoek en met beperkingen in activiteiten. Als conservatieve behandeling van schouderklachten voor het impingement syndroom faalt, is beeldvorming met MRI een verantwoorde volgende stap.