Krachtrichting en positie arm van belang bij testen pectoralis

Het onderzoeken van de spierkracht van de m. pectoralis major kan essentieel zijn voor patiënten die blessures kregen tijdens het sporten of door tillen. De pectoralis major kan opgedeeld worden in een claviculair deel (PMc) en sternaal deel (PMs). Voor mensen met blessures aan de plexus brachialis of cervicale ruggenmerk is deze opdeling van belang om de betrokkenheid van bepaalde zenuwwortels te testen. Het differentiëren tussen deze twee delen met manuele testen wordt soms beschreven als horizontale adductie van de arm tegen de weestandsrichting van de bovenste en onderste oblique, maar de exacte details van de uitvoering van deze test zijn vaak niet beschreven, de validiteit is niet bekend en de bijdrage van andere functie-gerelateerde spieren (zoals de m. deltoïdeus en de m. latissimus dorsi) is nog onzeker.

Hoewel manuele spiertesten in een klinische setting heel bruikbaar zijn is de sensitiviteit discutabel. Een kwantitatieve meting zoals de maximale vrijwillige isometrische contractie (MVIC) is een andere optie. De MVIC-methode met een dynamometer geeft mogelijk meer objectieve en betrouwbaarder gegevens, maar een nadeel is dat er meer dan een spier tegelijk wordt geactiveerd. Om dat probleem op te lossen kan EMG gebruikt worden om te differentiëren tussen de activiteit van synergetische spieren. Dit is al eerder gedaan bij bankdrukken en pushups, maar de resultaten hebben zelden nuttige informatie opgeleverd voor het uitvoeren van klinische testen van de PMc en PMs. In de huidige studie proberen de onderzoekers de contributie van de PMc en PMs te kwantificeren tijdens MVIC met behulp van EMG. De verwachting is dat de kracht en de activatie van de geteste spieren verandert met de verschillende richtingen waarin kracht gezet wordt en de positie van de armen.

Methode

Zesentwintig gezonde mannen werden geïncludeerd. Alle participanten werden getest in ruglig met de schouder en elleboog in 90 graden flexie. Isometrische horizontale adductie met drie verschillende krachtrichtingen (+30° oblique, horizontal, and -30°oblique naar het transversale vlak van het lichaam) werden gekozen om te differentiëren tussen de twee delen van de PM. Om de positie van de arm te testen, moest de deelnemer de schouder in drie verschillende rotatie posities houden door de onderarm in 0°, 45° en 90° te houden in een hoek op het transversale vlak voor iedere contractie-richting. De volgorde van deze 9 tests werd random bepaald. Eerst voerden de deelnemers een aantal submaximale testen uit om de beweging te leren en daarna voerden ze drie isometrische maximale contracties uit. Tijdens de contracties werden de kracht en het EMG-signaal geregistreerd.

Een dynamometer werd gebruikt om de contractiekracht van de schouder adductie te meten. Tijdens de test werd het verloop van de kracht getoond op een scherm, waardoor de mensen visuele feedback kregen. Om de spieractiviteit van de romp- en schouderspieren te minimaliseren mochten de romp en scapula niet van de behandelbank af tijdens de testen.

Spiercontractie activiteit van vijf spieren werd gemeten met een oppervlakte-EMG. Na palpatie door een ervaren fysiotherapeut werden PMc en PMs gemarkeerd met een pen en gebruikt om de elektrodes te plaatsen. Naast de twee delen van de m. pectoralis major werd de spieractiviteit gemeten van het anterieure, middelste en posterieure deel van de m. deltoïdeus anteroir. Hoewel het anterieur deel van de m. deltoïdeus vooral een schouderflexor is, functioneert die als schouder adductor als de schouder in flexie is. Het horizontale deel werd gebruikt als referentiepunt.

Resultaten

De maximale vrijwillige isometrische contractie nam significant af als de exorotatie van de arm toenam. Gemiddeld ging de kracht van 106,7 N naar 89,5 N. Op het EMG was te zien dat de beste testpositie om te differentiëren tussen de PMc en PMs de krachtrichting van 30 graden oblique naar het transversale vlak was en de 45 graden arm rotatie. Andere spieren droegen minder dan 40% bij van hun MVIC-activiteit level, waarbij een hogere activatie werd gevonden in het anterieure deel van de m. deltoïdeus.

Conclusie en opmerkingen

De rotatiepositie van de arm moet worden gezien als de belangrijkste factor bij het klinische onderzoek van de kracht van de horizontale adductie. Geen van de geteste situaties kon een volledig onderscheid maken tussen de PMc en PMs tijdens een maximale isometrische contractie. Een functionele differentiatie van de pectoralis major is wellicht niet mogelijk bij een maximale contractie.