Kracht/looptraining en stabiliteitsoefeningen na acute hamstringblessure geven hetzelfde resultaat

Acute hamstring blessures zijn een veel voorkomend probleem bij verschillende sporten waar op hoge snelheid gerend wordt. Na een hamstringblessure heeft 15-50% van de sporters een recidief. Dit zou te wijten kunnen zijn aan een niet optimaal herstel of een te korte herstelperiode na de eerste blessure. Progressieve looptraining in combinatie met excentrische krachttraining (Progressive Running and Eccentric Strengthening; PRES)wordt vaak toegepast als behandeling. Een andere methode die vaak wordt gebruik is neuromusculaire training, met name gericht op flexibiliteit en rompstabiliteit (Progressive Agility and Trunk Stabilization; PATS). Het doel van dit onderzoek is om deze twee behandelvormen te vergelijken, zowel op functionele uitkomsten als op MRI.

Methode
Mensen tussen de 16 en 50 jaar werden geïncludeerd als ze in de 10 dagen voorafgaand aan het onderzoek een acute hamstringblessure hadden opgelopen, vastgesteld door zowel een fysiotherapeut als een MRI-scan. Vervolgens werden de 31 deelnemers verdeeld over de twee groepen; 16 deelnemers werden ingedeeld in de PATS-groep, 15 deelnemers bij PRES. De PATS groep trainde eerst alleen in het frontale en transversale vlak, vervolgens werd het sagittale vlak daaraan toegevoegd en in de laatste fase werd de snelheid en de weerstand verhoogd. De PRES groep startte met lichte jog-oefeningen en isometrische oefeningen voor de hamstrings. Daarna werden concentrische en excentrische krachtoefeningen toegevoegd en in de laatste fase kregen ze intensieve excentrische oefeningen. Het rennen in de laatste twee fases bestond uit een serie sprints.
Uitkomstmaten waren:

• Terugkeer naar sport: uitgedrukt in aantal dagen
• Craniaal-caudale lengte, mediolaterale en anterieure/posterieure diepte van het letsel: gemeten via MRI.

Resultaten
Uiteindelijk hebben 24 deelnemers van begin tot eind deel kunnen nemen: 2 werden geëxcludeerd vanwege uitgebreidere pathologie, 2 deelnemers vielen af om andere redenen en 3 konden het programma niet afmaken door het opnieuw blesseren van de hamstring.
De participanten van de PRES groep konden na gemiddeld 28,8 dagen weer beginnen met sporten, de PATS groep gemiddeld na 25,2 dagen. Dit verschil was niet significant tussen de groepen.
De lengte van de ruptuur hing significant samen met de herstelduur; hoe groter de ruptuur, hoe langer het duurde voor participanten weer konden sporten. Bij geen van de participanten was aan het eind van de revalidatieperiode de blessure volledig genezen, volgens de MRI. Ook hier waren geen significante verschillen tussen de groepen te zien. Ook lichamelijk onderzoek wees geen significante verschillen uit tussen de twee groepen. In de 12 maanden follow up, liepen in totaal 4 mensen een recidief hamstring blessure op; 1 uit de PATS groep, 3 uit de PRES groep. Deze vier mensen waren de mensen met de grootste aangedane oppervlakte van de hamstring.

Opmerkingen samenvatter
Dit onderzoek laat zien dat twee redelijk uiteenlopende manieren van het behandelen van een partiële hamstring ruptuur tot grotendeels dezelfde uitkomsten leidt. Er kan, naar aanleiding van dit onderzoek, niet geconstateerd worden dat een van de twee behandelmethoden beter is dan de andere, wat dus betekent dat ze beide bruikbaar zijn in de praktijk.