Kinesiotaping vermindert pijn en beperkingen bij tenniselleboog

Er is nog onduidelijkheid over de exacte etiologie en pathofysiologie van epicondylitis lateralis. Volgens Cyriax is een van de meest voorkomende redenen dat er microscopische scheurtjes in de pezen van de extensoren ontstaan ter hoogte van de aanhechting aan de epicondyle. Epicondylitis lateralis wordt op veel verschillende manieren behandeld in de klinische praktijk, vaak door een mix van verschillende behandelmethoden, waaronder ultrageluid, rekken, krachtoefeningen, steroïdeinjectie, iontophorese, fricties en bracing.
Chop verklaarde in 1989 deze elleboogpijn door het ontstaan van een myofaciaal trigger point ter hoogte van de epicondyle door overbelasting of lokale fibrositis. Zijn theorie was dat bij een fout in het normale mechanisme er een verlengde spiercontractie ontstaat die kan leiden tot spierspasme en pijn. Het spierspasme zorgt voor verkorting van de spiervezels en continue druk, waar verschillende aandoeningen door kunnen ontstaan en chemische veranderingen waaronder een toename in bradykinine, substanceP en een lager pH. Door deze combinatie kan lokaal gevoeligheid en uitstralende pijn ontstaan; een myofasciaal triggerpoint (MTP). Ook andere onderzoekers hebben zich recenter gericht op triggerpoints. Ook voor het ontstaan van triggerpoints zijn verschillende theorieën.
Kinesiotape is een non-invasieve manier om pijn en musculaire dysfunctie te behandelen. Hoewel er wel onderzoeken naar zijn naar de effectiviteit van kinesiotaping bij een tenniselleboog, is het effect nog weinig onderzocht in gerandomiseerde klinische trials.
Het doel van deze studie was om het onderzoek van kinesiotaping te bepalen op de pijnintensiteit, drukpijndrempel, knijpkracht en beperkingen bij mensen met laterale epicondylitis met triggerpoints.

Methode

Dertig vrouwen met epicondylitis lateralis en myofasciale triggerpoints werden ingedeeld in twee groepen; groep 1 kreeg kinesiotape met rekspanning en groep 2 kreeg een placebo behandeling (kinesiotape zonder rekspanning). De mensen werden geïncludeerd als de pijn werd geprovoceerd door 3 veelgebruikte klinische testen: Cozen, Mill en 3^e vinger extensietest. De deelnemers moesten een palpabele gevoelige plek  hebben in spiervezels, met een patroon van uitstraling. De mate van pijn was minstens 50 mm op een VAS-schaal van 100 mm.
De deelnemers werden gerandomiseerd ingedeeld in groep 1 of groep 2.
In de studie werd gebruik gemaakt van diamant tape, die bestaat uit 4 stukken van 8-10 cm lang, 3,8 cm breed, niet-elastisch sporttape. Bij deze techniek voerden de onderzoekers 75% tractie uit op de zachte weefsels in de richting van de laterale epicondyle. De mensen in de placebogroep kregen de tape in hetzelfde patroon, maar zonder overlap van de strips en ook zonder tractie van de huid en andere weefsels.

De uitkomstmaten waren:

• Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand [DASH]) voor de beperkingen.
• VAS-schaal van 10 cm voor intensiteit van de pijn. Dit werd nagevraagd in de dagelijkse activiteiten en bij druk op het triggerpoint door een algometer.
• Knijpkracht met een dynamometer
• Drukpijndrempel van het triggerpoint werd gemeten met de algometer

Deze laatste twee metingen werden afgenomen voorafgaand aan het tapen na iedere sessie. De DASH en de VAS werden voorafgaand aan de interventie en een week na de laatste sessie afgenomen.
De frequentie van behandeling was 3x in 1 week voor iedere groep.

Resultaten

De gemiddelde score op de VAS tijdens activiteit nam significant af van 6,4 naar 2,53 voor de interventiegroep en van 6 naar 4,66 in de placebogroep. Beperkingen op de DASH namen af van 16,82 naar 8,65 in de interventiegroep en van 22,79 naar 8,29 in de placebogroep. Er was een significante afname op de VAS-schaal tijdens activiteit en op de DASH in beide groepen. Op knijpkracht en VAS-drukpijn werden geen significante verschillen gevonden.

Conclusie

Kinesiotaping leidde in beide groepen tot een afname in pijn en beperkingen en in beide groepen waren deze uitkomstmaten significant beter na de interventie dan ervoor. Op knijpkracht en drukpijn werden geen significante verschillen gevonden. Het effect van kinesiotaping in beide groepen kan verklaard worden door de gate control theorie. Door de activatie van de sensorische neuronen van de tast, inhiberen de signalen van de afferente invloed van pijn. De afname in beperkingen kan nauw samenhangen met de afname in pijn. Dat de drukpijn één week na de laatste sessie nog niet was afgenomen verklaren de onderzoekers doordat er mogelijk meer tijd dan een week nodig is om dat verschil te zien.
De afname in pijn was groter in de groep die taping met tractie kreeg dan in de groep die alleen tape kreeg. Gezien de korte periode van deze interventie (1 week) zijn er geen uitspraken te doen over het effect van de interventie op langere termijn.