Heup- en knieadductie cruciaal bij Iliotibiale Bandsyndroom

Iliotibiale band (ITB) syndroom is een overbelastings blessure geassocieerd met pijn aan de laterale zijde van de knie. Het Iliotibiale band syndroom komt veel voor bij hardlopers en de incidentie wordt geschat op 5 tot 14%. Een oorzaak hiervan kan zijn dat er overmatige compressie is tussen de Iliotibiale band en laterale femurcondyl. Een recent review toonde aan dat een abnormale toename in deze compressiekrachten irritatie en ontsteking kan veroorzaken. Overmatige spanning van de Iliotibiale band kan deze compressiekracht op de laterale epicondylus nog meer vergroten. Inzicht in de factoren die leiden tot een toegenomen Iliotibiale band spanning kan leiden tot inzicht in het Iliotibiale band syndroom.

Eerdere studies geven aanwijzingen dat kinematische veranderingen deels verantwoordelijk kunnen zijn voor toegenomen spanning in de Iliotibiale band. Vergrote heupadductie, toename van het externe gewrichtmoment en contractie van de omringende spieren kunnen bijdragen aan een toename van de Iliotibiale band spanning. Tot op heden zijn er nog geen studies bekend die direct de spanning van de Iliotibiale band hebben gemeten. Shear-wave elastography (SWE) is een betrouwbare non-invasieve methode om weefsels te analyseren. Dit wordt ook gebruikt bij het meten van de elasticiteit van onder meer de achillespees en de patellapees

In dit onderzoek wordt gekeken naar de factoren die bijdragen aan een toegenomen Iliotibiale band spanning door middel van kwantitatieve SWE en door een vergrote externe belasting en een vergrote heupadductie-hoek.

Methode

Zestien gezonde deelnemers (8 mannen, 8 vrouwen) werden geïncludeerd in het onderzoek. Om de gewrichtshoek te meten werd de bilaterale stand als referentie genomen en vervolgens voerden de deelnemers vijf verschillende houdingen uit zoals staan op één been met variaties van de houding in romp en bekken. De verandering in hoeken in het heupgewricht werden gemeten met een goniometer. Nadat de proefpersoon vijf seconden in een bepaalde stand had gestaan, werden kinematische en kinetische waarden vastgelegd door middel van een Vicon Motion Systeem. Daarnaast werden EMG-waardes genoteerd van de gluteus maximus, gluteus medius, tensor fasciae latae en de vastus lateralis. De Iliotibiale band spanning werd gemeten door middel van SWE.

Resultaten

Iliotibiale band hardheid was significant verhoogd bij 10  drop van de pelvis aan de contralaterale zijde met de romp gebogen naar de controlaterale zijde, vergeleken met alle andere posities. In de stand waarbij het bekken aan de contralaterale zijde juist 10  omhoog was getrokken met buiging van de romp naar de ipsilaterale zijde, was de Iliotibiale band spanning juist significant verlaagd vergeleken met de drie van de vier  andere posities. De heupadductie hoek was significant verhoogd wanneer het bekken (in- of exclusief romp) omhoog werd bewogen en significant afgenomen bij een drop van de pelvis. De resultaten uit het EMG lieten geen significante resultaten zien op  Iliotibiale band -spanning

Opmerkingen samenvatter

Uit deze opmerkingen blijkt dat Iliotibiale band spanning het hoogst is bij een pelvis+romp drop. Hierbij was de heup is geadduceerde positie. Het resultaat dat Iliotibiale band spanning in deze positie toeneemt, sluit aan bij eerdere onderzoeken die suggereren dat vergrote heupadductie een belangrijke factor is bij het risico op het ontwikkelen van het Iliotibiale band syndroom. Echter, het feit dat de Iliotibiale band spanning  bij de bekken+romp drop vergeleken met alleen de bekkendrop toenam terwijl de adductie-hoek hetzelfde bleef, lijkt erop te wijzen dat ITB spanning niet alleen samenhangt met de heupadductie, maar ook met de knie-adductie die met deze beweging gepaard gaat. De auteurs concluderen dat bij fysiotherapeutische behandeling van het Iliotibiale band -syndroom in de eerste plaats gekeken moet worden naar de (adductie)stand van zowel de heup als de knie.