Het portret – Sara Vanderzwaag (fysiotherapeut en klassiek wielrenner)

Ik ben Sara, geboren in Hamilton Canada en nu al vijftien jaar in Nederland waar ik samenwoon met mijn vriend Michiel. Ik heb hier de opleiding fysiotherapie gedaan en werk nu negen jaar als fysiotherapeut. Het is mijn missie om mensen in beweging te brengen. Niet sporters toch aan het sporten krijgen is het mooiste wat er is. Zelf ben ik altijd in beweging: ik kan slecht stilzitten en moet simpelweg sporten om mijn energie kwijt te kunnen. Sinds ik in Nederland ben heb ik nooit een auto gehad dus ik doe alles op de fiets, door weer en wind. Inmiddels hebben we samen acht fietsen, dus ik heb de keus…

Leven is bewegen

Wat ik vaak mee maak in de praktijk is dat veel mensen worden ontmoedigd en het -intensief- sporten niet volhouden. Ik vertel dan altijd dat ik natuurlijk ook moeite heb om energie op te brengen voor het sporten. De werkelijkheid ziet er anders uit dan de euforische social media berichten waardoor je al snel gaat denken dat wat jij doet niets bijzonders is. Maar elke dag fietsen of af en toe sporten is ook goed! Ik word vooral blij van het werken met mensen, het contact dat je maakt en ik geniet van de verhalen die je hoort. Het sociale contact tussen mensen is het bindmiddel van de maatschappij. Als fysiotherapeut ben je toegankelijker dan als arts. Ook al ben ik niet de beste fysiotherapeut ter wereld, bij mij is het altijd erg gezellig.

Tijdens een lastige periode in mijn leven heb ik geleerd dat de dingen gaan zoals ze gaan. Het stoïcijnse gedachtengoed spreekt me daarom erg aan. Toen een paar jaar geleden mijn wereld op zijn kop stond, was werk de enige houvast die ik had. Alles om me heen veranderde en ik moest moeilijke keuze maken, maar een ding bleef: ik was fysiotherapeut en moest naar mijn werk toe om voor mezelf en voor anderen te zorgen. Aan het werk was mijn hoofd rustig en kon ik me concentreren op een ding. Niet dat ik veel keus had, want ik moest wel. Ik was ZZP-er en had geen partner of familie in het land. De regelmaat van mijn werk heeft mij denk ik wel gered waarna ik mijn leven weer kon opbouwen.

Sinds die tijd hecht ik veel waarde aan bewust leven, bewust veranderen en maatschappelijk betrokken zijn: we kunnen het alleen met z’n allen doen. Mijn familie woont in Canada dus ik moet het hier vooral hebben van mijn chosen family: mijn vrienden in Nederland. Voor hen maak ik altijd tijd. Ik kom uit een hechte familie en heb lange vriendschappen. Dat werkt alleen maar als je integer bent en jezelf blijft. Ik denk dat eerlijkheid en maatschappelijke betrokkenheid mijn belangrijkste waarden zijn.

Naast het sporten doe ik vrijwilligerswerk bij BigBrother BigSister in Utrecht. Daar heb ik een buddy van 12 die ik elke week zie. Hier heb ik deels voor gekozen omdat ik zelf geen kinderen heb maar wel tijd en energie wilde besteden aan kinderen die hulp en aandacht nodig hebben. We doen samen leuke dingen en ik help hem zijn weg vinden in het leven en help hem met dingen waar hij met zijn vader niet aan toekomt. Daarnaast ben ik vrijwilliger bij het StadsHospice in Utrecht waar ik op oproepbasis in de palliatieve zorg aan huis werk en ik een familie kan ontlasten in de laatste levensfase van een dierbare. Hier krijg ik veel energie van en het is gewoon fijn om je medemens te helpen. Dat is wel iets wat vaak vergeten wordt in onze snelle maatschappij. Het vrijwilligerswerk helpt me ook om te relativeren: je beziet de wereld door de ogen van de ander en dat geeft inzicht en rust.

Ik probeer veel verschillende dingen uit en dat is helemaal prima voor mij. Op het moment ben ik helemaal weg van klassiek wielrennen. Mijn intensieve rugby carrière heb ik aan de wilgen gehangen na een paar zware hersenschuddingen en een gebroken scaphoïd. Toen ik op bezoek was bij mijn familie in Canada wees mijn broer me op een klassieke wielrenfiets die hij op Marktplaats zag staan. Daar heb ik op geboden en toen ik terug kwam in Nederland ben ik hem meteen gaan ophalen. Het is een Superia, oldschool wielrenfiets uit de tijd van Jan Janssen en dat is super. Ik heb er nu een passende wielren outfit bij en als ik ga wielrennen in mijn pakje word ik altijd wel aangesproken door een paar oude mannetjes die dat herkennen en helemaal fantastisch vinden. Dat is dan meteen aanleiding voor een goed gesprek!

Samen met mijn vriend doe ik vaak mee aan klassieke wielrentochten die georganiseerd worden door Eroïca. Dat is een organisatie die oorspronkelijk uit Italië komt, maar van daaruit verspreid is over Europa en in Nederland vooral actief is in Limburg waar het erg mooi wielrennen is.

Omdat mijn huidige frame iets te klein is gaat Michiel een nieuwe fiets voor me bouwen op een frame dat we al hebben gescoord. Hij gaat er een cursus voor volgen en het zoeken naar de goede originele onderdelen is een mooie puzzel. Met die fiets ga ik volgend jaar samen met mijn broers en Michiel meedoen aan de Gran Fondo. Ook dat is een wielrenklassieker van Vancouver naar Whistler: 122 km met 1900 hoogtemeters. De rit staat open voor iedereen en er is een speciale categorie voor renners met een vintage wielrenfiets. Hoewel we erg sociaal zijn, zijn we ook competitief ingesteld: we hebben afgesproken dat we de eerste 100 km samen rijden en daarna is het ieder voor zich! Het zal me niet gebeuren dat mijn jongste broer van me gaat winnen, maar al is het nog zo, dan hebben we in ieder geval samen een prachtige tocht gemaakt.

Sara