Het portret – Allard Bakker (fysio- en manueeltherapeut / imker)

In de rubriek ‘het portret‘ laten we fysiotherapeuten aan het woord met een bijzondere hobby, talent of interesse. In deze aflevering spreken we Allard Bakker – Fysio- en manueeltherapeut / Imker.

Over mij:

Ik ben fysio- en manueeltherapeut in een praktijk in Ermelo, daarnaast ben ik kerndocent van de bachelor opleiding fysiotherapie aan de Hogeschool Utrecht. Samen met mijn vrouw en twee zoons woon ik in Ermelo aan de rand van het bos.

Waar sta je voor op in de ochtend?

Absoluut voor een dagje buiten spelen: fietsen, lopen, mountainbiken, hout versjouwen of klussen in en rondom het huis. Ik ben graag in beweging en doe dat het liefst buiten. Als ik een hele dag binnen achter een scherm moet zitten, zoals de laatste maanden regelmatig voor is gekomen, dan word ik daar erg chagrijnig van; ik moet dan gaan lopen in de avond.

Mijn energie haal ik vooral uit bewegen en buiten zijn. Als ik ergens heen moet vraag ik mezelf altijd af of ik kan fietsen of lopen: ik baal vaak als ik met de auto moet gaan. Ik prijs me gelukkig dat ik veel energie heb; daar hoef ik eigenlijk nooit op te bezuinigen. Als ik ga hardlopen kom ik met meer energie terug dan waar ik mee vertrok. Ik kan uitstekend alleen zijn -sterker nog, ik ben graag alleen, maar ik heb contact met mensen nodig. Intermenselijk contact is het cement dat ons allemaal verbindt. Als het half kan heb ik liever Teams-contact met een student dan dat ik hem of haar een mailtje stuur. Dat maakt het veel persoonlijker en wordt vaak extra gewaardeerd.

Wat geeft je voldoening in je werk:

Het maakt me blij als ik zie dat mensen hun gedrag veranderen op basis van een gesprek dat ze met me hebben of een advies dat ik geef. Het is fijn als mensen weer in beweging zijn gekomen als ze bij mij zijn geweest. Dat kan letterlijk beter fysiek bewegen zijn na een manueel therapeutische interventie, maar evengoed word ik blij als ik beweging in het brein meen te zien: soms zie je echt een kwartje vallen als je in gesprek bent en ik vind het mooi om te zien dat mensen daarna alternatief (beweeg-)gedrag uitproberen.

Wat vind je belangrijk in het contact met cliënten/patiënten?

Naar mijn idee moet je oprecht geïnteresseerd zijn in mensen. Pas als je de ander echt hoort en kunt spiegelen kun je ze in beweging brengen. Daarvoor moet je goed luisteren en de tijd voor ze nemen, opzoek naar het verhaal achter het antwoord. Mijn vrouw noemt dat mijn ziekelijke nieuwsgierigheid, maar ik geef de voorkeur aan de formulering “oprechte belangstelling”. Ik beschouw het echt als de kadootjes van het leven als een patiënt of student iets persoonlijks uit hun leven met me wil delen.

Wat vind je leuk aan het onderwijs?

Als je studenten iets wilt leren, moet je ze kennen en dus echt contact met ze maken. Dan gaan ze het een beetje voor jou doen, maar dat is helemaal niet erg. Iedereen heeft idolen of een rolmodel nodig om tegenop te kijken en dat is geen probleem als het oprecht is. Ik zorg er altijd voor dat ik zoveel mogelijk studenten heel kort individueel even spreek, ze in de ogen kijk en zie hoe het met ze gaat. Dat ging het afgelopen jaar door de kleinere klassen aanzienlijk makkelijker dan voor #corona. Ik vind het belangrijk om voeling te houden met de studenten: er is niet altijd meer één vaste docent voor een vak in het eerste jaar, dat ervaar ik als verschraling van mijn vak omdat ik de studenten daardoor minder leer kennen.

Waar maak je tijd voor, ook al heb je het druk – gewoon omdat je het leuk vindt?

Hardlopen in het bos, altijd. Een dag niet gelopen is voor mij letterlijk een dag niet geleefd. Ik merk nu wel dat mijn lichaam, nu ik wat ouder ben, wat meer tijd nodig heeft om te herstellen en dat is prima. Ik ben in ieder geval dagelijks in beweging en sport de laatste tijd om de dag intensief: vaak hardlopen, maar ook fietsen, adventure racing (soort van bosloop met oriëntering) en de laatste tijd ook zwemmen.

Hoe is dat zo gekomen met die bijen?

Ik wil altijd iets leren, altijd iets doen wat ik nog niet kan. Bij bijen is het zo dat hoe meer je ervan weet des te minder je ervan begrijpt. Het is zo’n complexe samenwerking in de kast, je mag daar vanaf de zijlijn naar kijken en je denkt dat je er invloed op hebt, maar in feite is dat niet zo. Je mag je erover verbazen.

Hoe bewaar je je eigen balans?

Ja, daar komen de bijen om de hoek kijken: ik kan mijn werk pas doen als ik zelf lekker in mijn vel zit. Om mijn werk voor de klas of in de behandelkamer goed te doen moet ik oprecht en authentiek zijn. Bij bijen ben je te gast: als jij niet oké bent, krijg je dat terug van de bijen. Het is in feite de ultieme spiegeling van hoe het met je gaat.

Toen ik net begon met imkeren vond het nogal spannend allemaal en dat leverde een even gespannen bijenvolk op waarbij ik regelmatig werd gestoken. Tegenwoordig vinden ze me oké. Toch merk ik ook nu dat als ik zelf net wat meer gestressed ben dat ik de bijen even snel tussendoor beter niet kan doen. De bijen voelen dat aan: bij naderend onweer of als ik zelf niet lekker in mijn vel zit laten de bijen me meteen weten dat ik niet welkom ben.

Voor mijn balans val ik ook vaak terug op mijn directe omgeving. Als het goed gaat met mijn familie/gezin, dan gaat het goed met mij. Verder geniet ik ervan om te delen wat goed is in mijn leven. Of het nu een potje honing is of vrienden helpen met klussen. De deur staat bij ons altijd open en we staan graag voor je klaar.

Wat zou je willen bijdragen aan anderen en de wereld om je heen?

Vorige week was het afscheid van Peter R. De Vries. Bij de herdenking stonden mensen uit alle lagen uit de bevolking naast elkaar: dat vond ik prachtig. Het maakt me oprecht weinig uit wat iemand vindt of doet, zolang er maar sprake is van respect en liefde. Leven en laten leven, oprechte belangstelling opbrengen voor je medemens, ongeacht wie dat ook is. Als ik dat een beetje kan uitdragen is dat mijn steentje aan de samenleving.

Foto bij artikel door René Martens / sterkportret.nl