Factoren die het effect van conservatieve behandeling van het Carpaal Tunnel Syndroom beïnvloeden

Het carpaal tunnel syndroom (CTS) is meestal idiopathisch en het wordt vooral gezien in ontwikkelde landen. Er zijn drie typen van beroepsmatige activiteiten die worden gezien als voorspellend voor de ontwikkeling van het carpaal tunnel syndroom: het gebruik van trillend gereedschap, montagewerk en voedselverwerking en inpakken. Ook computerwerk wordt gezien als mogelijke risicofactor. Andere risicofactoren zijn diabetes mellitus, schildklier disfunctie, reumatoïde artritis, zwangerschap, overgewicht en osteoartritis.

Bij een carpaal tunnel syndroom wordt er vaak geopereerd. Het is echter gebleken dat 23% van deze mensen na 6 maanden hun aanvankelijke activiteiten nog niet hebben kunnen hervatten. Het huidige onderzoek gaat na wat de effectiviteit is van conservatieve behandeling van het carpaal tunnel syndroom en kijkt daarbij naar risicofactoren voor het in stand houden van klachten.

Methode

Er zijn 68 mensen geïncludeerd met een unilateraal- of bilateraal carpaal tunnel syndroom. Dit was vastgesteld door middel van elektrodiagnostische test. Exclusiecriteria waren een doorgemaakt trauma, significante disfunctie van de hand en voorgeschiedenis met kanker. Deze 68 patiënten zijn op verwijzing van de neuroloog bij de fysiotherapeut gekomen. Na 1 jaar zijn er 19 deelnemers die het programma niet afgemaakt hebben. Uiteindelijk hebben er 49 deelnemers meegedaan, gemiddelde leeftijd 54.7 jaar en aanwezigheid van klachten gedurende gemiddeld 2.8 jaar. Er zijn 78 handen onderzocht (45 rechts, 33 links) en op basis van de elektrodiagnostische test is CTS onderverdeeld in mild (12), matig (45) of ernstig (21).

Bij aanvang werd er gestandaardiseerd lichamelijk onderzoek gedaan gericht op de pijn (VAS), doofheid, tintelingen, ochtend stijfheid, vegetatieve ontregeling, ADL beperkingen, Range of Motion (ROM) van de hand en maximale handknijpkracht. De Phalen’s en omgekeerde Phalen’s provocatietesten werden uitgevoerd. Het therapeutische programma bestond uit 10 massagesessies van de hand in een bubbelbad, sonotherapie en zenuwglij oefeningen voor de nervus medianus.

Resultaten en discussie

Na een jaar ervaarden de deelnemers een significante verbetering op alle vlakken. Pijn overdag en pijn ’s nachts waren het meest verbeterd in de groep van 60 jaar en ouder en ook in deze groep werd de grootste ROM bereikt en waren er ’s nachts minder tintelingen. Er werd ook gezien dat deelnemers een grotere verbetering hadden als de electrodiagnostische test bij aanvang minder afwijkingen liet zien. Mensen zonder comorbiditeiten hadden de grootste verbetering op de nachtelijke pijn en mensen die hun hand niet overbelasten hadden minder dagelijkse en nachtelijke pijn.

Opvallend is de verbetering in de leeftijdsgroep van 60 jaar en ouder. Eerder is aangetoond dat niet leeftijd, maar de duur van aanwezigheid van klachten meer voorspellend was. Eerder is ook aangetoond dat de mate van fysiek werk van invloed is, dat komt ook in deze studie naar voren. Het is van belang om patiënten daar bewust van te maken.

De betrouwbaarheid van de Phalen’s test wordt gezien als niet hoog, omdat provocatie van klachten afhangt van ROM en veranderingen in het musculoskeletale systeem en niet direct klachten worden geprovoceerd door compressie van de nervus medianus in de carpale tunnel.

Conclusie

Eén jaar na beëindiging van de conservatieve behandeling bij mensen met het carpaal tunnel syndroom, is er een grote verbetering te zien in klachten en die zijn onafhankelijk van leeftijd. De langetermijneffecten voor patiënten met een slechte elektrodiagnostische test bij aanvang, zijn minder positief dan voor mensen die bij aanvang minder klachten ervaarden op basis van deze test. Belangrijkste risicofactor voor het in stand houden of verbeteren van de klacht wordt toegeschreven aan overbelasting van de hand tijdens het werk, het is van belang de patiënt zich hiervan bewust te maken.