Diagnostische nauwkeurigheid van klinisch testen voor acromioclaviculaire gewrichtspijn

Het accuraat vaststellen van acromioclaviculaire problematiek is belangrijk voor de juiste keuze van behandeling. Ondanks dat uit voorgaande studies en onderzoeken een gebrek aan validiteit is gebleken van klinische testen voor het identificeren van acromioclaviculaire gewrichtspijn (ACG), wordt hier in de eerstelijns gezondheidszorg wel op grote schaal gebruik van gemaakt. Vooral binnen de fysiotherapie wordt hier veelvuldig gebruik van gemaakt. Het doel van deze studie was om de diagnostische nauwkeurigheid van de traditionele klinische ACG-testen te schatten en hun nauwkeurigheid te vergelijken met andere onderzoeksmethodes voor het identificeren van de aard van acromioclaviculaire gewrichtspijn. Het onderzoek vond plaats binnen de setting van de eerstelijns gezondheidszorg.

Methode

Allereerst werden patiënten die voor de eerste keer pijn in de schouder hadden gerekruteerd binnen eerstelijns medische en fysiotherapie praktijken. Vervolgens werd een uitgebreid gestandaardiseerd klinisch onderzoek uitgevoerd om de pijnproblematiek vast te leggen en werd een x-foto, echo en diagnostische injectie in de subacromiale bursa geplaatst (1% lidocaïne hydrochloride) om het vermoeden van ACG problematiek te ondersteunen.
Het bepalen van de diagnostische nauwkeurigheid van de klinische testen vond één week later plaats. Één week na de initiële diagnostiek en beeldvorming werd er onder fluoroscopische begeleiding een verdoving geplaatst in het AC-gewricht. Voorafgaande aan deze verdoving werden tot maximaal zes testbewegingen herhaald die in het initiële onderzoek de klachten reproduceerden. De mate van herkenbare pijn (VAS) werd vastgelegd. Vervolgens vond de verdoving van het AC-gewricht plaats en werden deze testen herhaald onder verdoving van het AC-gewricht.

Resultaten

22 van de 153 deelnemers (14%) rapporteerden pijn vermindering van ten minste 80% op een diagnostische AC-injectie (1% lidocaïne hydrochloride). Met andere woorden bij 14% zou AC-problematiek een rol bij hun pijn spelen. De uitkomsten van de traditionele AC-testen voorspelden niet bij welke patiënten de pijn zou verminderen op een injectie in het AC-gewricht. De testen waren:

• Hawkins-Kennedy test.
• Crossbody adduction test.
• Active Compression/O’Brien’s test.

Ook combinaties van deze klinische testen waren niet in staat te discrimineren tussen AC-injecties die wel- of niet de pijn verminderden.

De volgende vijf klinische variabelen uit de initiële anamnese of het lichamelijk onderzoek voorspellenden wel wie er wel of niet reageerde op een AC-verdoving:

• herhaalde bewegingen gaf pijntoename,
• geen uitstralende pijn tot distaal van de elleboog,
• verdikte of gezwollen AC-gewricht,
• geen provocatie van de symptomen tijdens passieve abductie van het gleno-humerale gewricht.
• geen provocatie van de symptomen tijdens exorotatie van de schouder (bij 90 graden abductie).

Minder dan twee positieve klinische bevindingen gaf een sensitiviteit van 96% en een negatieve LR(-) van 0,09. Vier positieve klinische bevindingen gaf een specificiteit van 95% en een positieve LR (+) van 4,98.

Opmerkingen samenvatter

Het is opmerkelijk dat specifieke AC-testen niet in staat waren om patiënten met AC-problematiek te identificeren binnen een groep patiënten met schouderklachten. Terwijl meer algemene bevindingen uit de anamnese en lichamelijk onderzoek de fysiotherapeut juist wel richting accurate diagnostiek van AC-problematiek kan leiden. Dit onderzoek relativeert de review uit 2006: Vijf valide testen voor acromioclaviculaire disfuncties.